Bukowa Góra - woj. świętokrzyskie - nasza wycieczka relacja

czerwiec 2020

Na początku czerwca wybraliśmy się na kolejną rodzinną wycieczkę w nieodległe nam Góry Świętokrzyskie. Naszym celem, który osiągnęliśmy, a jakże, była góra o dwóch wierzchołkach.

Tym razem wybraliśmy na dość malowniczą górę, która kusiła mnie już od zeszłorocznego sezonu, kiedy to nie udało się nam jej odwiedzić (bo po prostu na wszystko nie starczyło czasu). Odwiedzić(!), a nie ,,zdobyć", bo tak naprawdę na sam szczyt się niemalże wjeżdża autem, a do przejścia jest zaledwie ok. 400 m. Inna sprawa jest z rowerzystami (którzy docierają o własnych siłach na szczyt ,,od samego dołu") i pewnie podobnie jest (z nielicznymi?) piechurami.

Samochód zaparkowaliśmy na poboczu drogi, tuż przy oznaczeniu żółtego szlaku. Nie ma tam parkingu, ani innej turystycznej infrastruktury, oczywiście nie ma też straganów z pamiątkami, ani ,,tojtoja" ;P.

Wyznaczonym szlakiem, bardzo zadbanym i malowniczym idzie się nieznacznie w górę. Jak sama nazwa wskazuje można się tam spodziewać buków, ale i jodeł. Jest ich tam multum i są wręcz zjawiskowe. Nie mogliśmy się na nie napatrzeć. Panuje tam tajemniczy klimacik. A tego dnia, było wspaniałe światło - a zieleń była bardzo soczysta.

Drzewom poświęciliśmy sporo uwagi, wykonaliśmy wiele zdjęć ;)

I ruszyliśmy dalej. 

Po kilkunastu minutach byliśmy już na miejscu. Pewna rodzinka z Kielc, którą spotkaliśmy na początku szlaku, już nas dawno wyminęła, ale Oni nie fotografowali ,,wszystkiego" (jeśli w ogóle coś fotografowali)po drodze ;).

Dlaczego o nich wspominam? Dlatego, że tak naprawdę byli to jedyni turyści, których wówczas spotkaliśmy. Szlaki Świętokrzyskie (te poza Głównym Szlakiem Gór Świętokrzyskich) mają to do siebie, że prawie nie widujemy na nich innych ludzi. Najczęściej jest to jedna grupka lub para, czy nawet jedna osoba (solo, to najczęściej rowerzysta/kolarz). Jest to dużym plusem, że nie ma takiego oblężenia, ma się wrażenie, jakbyśmy my jedyni ,,odkryli" ten czy inny urokliwy kawałek ,,świata". ;) Nie ma więc ścisku i gwaru - można wsłuchać się w dźwięki natury.

Na miejscu, na szczycie przy skałach, znajduje się stół z ławkami (bez wiaty) i kosz na śmieci.

Jest i tabliczka z nazwą szczytu:

Jest i takie drzewo, na którym znajduje się serce wykonane przez naturę (szukać go należy w pobliżu stołu z ławkami):

Szczyt, jak już napisałam wcześniej, posiada dwa wierzchołki o wysokości 484 i 465m n.p.m. Jest zbudowany z piaskowców dewońskich.

Skały, które ciągną się w pasie o długości ok. 100m i szerokości do 50m są bardzo malownicze, wysokie i robią wielkie wrażenie. Jedna grupa skał wyglądem przypomina Góry Stołowe (baszty i platformy z licznymi szczelinami), a inne pewne egzotyczne zwierzę (które, o zgrozo! ktoś pobazgrał sprejem). Po skałach da się chodzić, z góry wyglądają jeszcze piękniej niż ,,z dołu".

Wszędzie jest sporo mchu i paproci. To wszystko dodaje uroku i nawet deszcz, który zaczął padać nie zachwiał pięknych doznań, jakie odczuliśmy oglądając te przepiękne piaskowce.

Ze szczytu nie da się wypatrzeć krajobrazów... Mimo to warto się tam udać.

Mieliśmy jeszcze chęć na posiłek, ale deszcz pokrzyżował nam plan, więc zjedliśmy w aucie po powrocie ,,na parking".

Jeśli ma ktoś ochotę, to będąc na szczycie, można pokierować się zielonym szlakiem w kierunku północno-zachodnim i dotrze się do strumyka, a potem do wąwozu. 

To była bardzo udana wyprawa. Tamtego dnia, z powodu deszczu, nie udało nam się zobaczyć już nic więcej.